Zooming in on the Family During Easter

In his novel La Peste (The Plague) [1947], French novelist Albert Camus describes a fictional plague that took place in the Algerian city of Oran during the 1940s. When people realize that they are facing a plague, they "shelter in place" and feel a deep sense of isolation caused by an inability to communicate with family and friends. They can't even write letters because the postal service is afraid that letters might carry the disease. Phone service is limited to essential calls about deaths, births, and marriages. People can send telegrams which, like Twitter, are limited--in this case, to  10-word message like:: "Doing fine. Thinking of you with tenderness." Some write letters to loved ones over and over again, knowing they will never be sent, until the words become meaningless. Camus compares this experience to being "exiled."

Fortunately, most of us are not as limited in our communication during this 21st century pandemic. We may be isolated physically but we can still stay in touch electronically if we have iphones and computers. We can connect via Skype and Zoom in ways that our ancestors could only dream about.

During the past few weeks Jill and I spent so much time on Zoom connecting with our fellow advocates it occurred to me: why not connect with my Greek family via Zoom. So I put out the word on the Manousos facebook page (yes, there is such a page!) and called and emailed a few family members and lo and behold!  seven of them took part in a Zoom call this morning and we had a blast.

Jill with my cousin Alexandra in front of Dr. King's
Ebenezer Baptist Church in Atlanta, GA

Three of my first cousins took part, along with my sister and two second cousins. My sister Elizabeth lives in Hamilton, NJ (near Princeton, our hometown) with her husband Richie and her two kids: Emily and Demetrios. My cousins Alexandra Manos and Irene Fotos live in Atlanta, Georgia. My cousin Veronica Xenos lives in Coral Springs, Florida. My second cousin Michael Manousos also lives in NJ, with his son Anthony (named after his father, my first cousin). My other second cousin Tino Petalas lives in Montreal. None of my relatives living in Greece took part in this call, unfortunately, but since several are on Facebook, I am hoping they will participate in future calls. Connecting to Zoom isn't that hard. 

Many of my relatives hadn't seen each other for decades, or some had never seen each other before. So it was fun getting acquainted and seeing each other's faces and laughing and having fun together.

I was reminded of how important Easter has been for me as a Greek immigrant's son. When I was growing up, my parents would take me to Yonkers

Jill and I with Peter Manos, Alexandra's husband,
at the Greek Orthodox Church in Atlanta, GA

during Easter to spend time with my Uncle Andrew and Aunt Helen and their three daughters Veronica, Irene and Alexandra. I confess that I wasn't terribly excited about spending Easter with three female cousins. We had little in common. (I was pleasantly surprised last summer when I connected with my cousin Sandy and her husband and felt like we were old friends.)  My Uncle Andrew and Aunt Helen were very gracious hosts and their Easter party was amazing. My uncle ran a restaurant and would cook up a whole lamb and invite family members and friends into his small apartment for a feast. The lamb was delicious, the best that I have ever tasted, and so was the rest of the food. Greeks love to celebrate Easter and they do it with "opa" (more about that later).

Four years ago Jill and I were blessed to experience Easter on the Greek island of Andros where my father was born. It was one of the most memorable Easters of my life, and Jill loved it as much as I did. We love to share stories about our Greek Easter experience with our friends, and I wrote about it on my blog so I won't say more here. See https://laquaker.blogspot.com/2014/05/greece-from-peace-activists-perspective.html

During this time of pandemic, it is important to remember how much it helps to connect with family and friends.

It can also be helpful to remember the message of Easter. After the horrific death of Jesus, the disciples were fearful and "sheltered in place,"  afraid to go out lest they would be arrested and put to death like their leader. Much to their amazement, their leader returned with a message of hope. Love had triumphed over death, and the Light triumphed over darkness. The story of Jesus the Christ was not a tragedy but what the great Italian poet Dante called  "a divine comedy"---a story with a gloriously happy ending.

Skeptics may say this was a mass delusion, but I would counter by saying it was a real experience that transformed the lives of his disciples in unprecedented ways and has transformed countless Christians ever since. Fearful men and women became full of hope and confidence, believing in the power of love and willing to risk their lives to share this good news. They experienced and witnessed something that changed their world view forever.  Quakers called this "the living Christ" or the "Christ within."

Greeks are familiar with disasters (after all, they invented the word "tragedy") but they also invented another word that can help us get through dark times. That word is "opa." It is usually said when dancing or when one is feeling exuberant. 

Jill and I often turn to dancing when we need to cheer up. For example, when we heard the dismal news that Trump was elected, we felt deeply depressed. How could so many fall for a someone who seemed to us unfit for this office?  What would become of our country under his leadership? Rather than succumb to despair, I decided to play the final scene of "Zorba the Greek." (If you haven't seen it for a while, you can check it out on youtube: https://www.youtube.com/watch?v=4UV6HVMRmdk).

Seeing Zorba dance on the beach after all his well laid plans fell apart, Jill and  followed his example and danced together  until we felt a little more hopeful. 

When Greeks dance, they often exclaim "opa," a word rich with meaning. I found this definition of "Opa" online and it captures the Greek spirit, and explains the strange Greek custom of breaking plates, in a way that brought a smile to my face, and I hope to yours:

OPA is a Greek word or pronouncement of celebration, the celebration of life itself.

It is another way of expressing joy and gratitude to God, Life, and others, for bringing us into the state of ultimate wisdom; that all that really matters is health, family, and friends.

It is  the Greeks’ way of stating they have come to a level of serene exuberance able to enjoy life as children. … In a state where having been fed, and having quenched our thirst, and having enjoyed the pleasure of uniting with others, we have filled with hope and confidence that life abounds with all that we need, … and that food will always be there, … and so, we break the plates, … because tomorrow there will be more. … And we light a fire and dance around it as a symbol of the warmth that surrounds us. … and..

We break the plates as a way of saying thank you to those that helped us reach a state of celebrating our life, … as a way of saying thank you to the music that brought peace to the world, … and we break them to honor the one that’s dancing, as we kneel in front of them and look up to them exclaiming : Oooopa !!!

We may not be able to unite physically with each other during the Covid 19 crisis, but we can unite via phone and Zoom. And when things seem dark and hopeless, we can always dance and say, "Ooopa!"

Μεταφράσαμε αυτό μέσω του google translation. Παρακαλώ συγχωρήστε τα λάθη!

Στο μυθιστόρημα La Peste [1947], ο Γάλλος μυθιστοριογράφος Albert Camus περιγράφει μια πλασματική πανούκλα που έλαβε χώρα στην αλγερινή πόλη Oran κατά τη δεκαετία του 1940. Όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι αντιμετωπίζουν μια πανούκλα, «καταφύγουν στη θέση τους» και αισθάνονται μια βαθιά αίσθηση απομόνωσης που προκαλείται από την αδυναμία επικοινωνίας με την οικογένεια και τους φίλους. Δεν μπορούν ούτε να γράψουν γράμματα επειδή η ταχυδρομική υπηρεσία φοβάται ότι τα γράμματα μπορεί να φέρουν την ασθένεια. Η τηλεφωνική υπηρεσία περιορίζεται σε βασικές κλήσεις σχετικά με θανάτους, γεννήσεις και γάμους. Οι άνθρωποι μπορούν να στείλουν τηλεγραφήματα τα οποία, όπως και το Twitter, είναι περιορισμένα - σε αυτή την περίπτωση, σε μήνυμα 10 λέξεων όπως: "Κάνει καλά. Σκέφτομαι με τρυφερότητα". Ορισμένες γράφουν γράμματα στους αγαπημένους ξανά και ξανά, ξέροντας ότι δεν θα σταλούν ποτέ, μέχρι να μην έχουν νόημα τα λόγια. Ο Camus συγκρίνει αυτή την εμπειρία με την "εξόριστη".

Ευτυχώς, οι περισσότεροι από μας δεν είναι τόσο περιορισμένοι στην επικοινωνία μας κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας του 21ου αιώνα. Μπορεί να είμαστε σωματικά απομονωμένοι, αλλά μπορούμε ακόμα να μείνουμε σε επαφή ηλεκτρονικά. Δεν έχουμε μόνο iphones, έχουμε επίσης υπολογιστές που μπορούν να μας συνδέσουν μέσω του Skype και του Zoom με τρόπους που οι πρόγονοί μας θα μπορούσαν μόνο να ονειρεύονται.

Τις τελευταίες εβδομάδες, η Jill και εγώ ξοδέψαμε πολύ χρόνο στο Zoom που συνέδεε με τους συναδέλφους μου ακτιβιστές που συνέβη σε μένα: γιατί να μην συνδεθώ με την ελληνική οικογένειά μου μέσω του Zoom. Έτσι έβαλα τη λέξη στη σελίδα facebook του Μανούσου (ναι, υπάρχει μια τέτοια σελίδα!) Και κάλεσε και έστειλε με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μερικά μέλη της οικογένειας και βέβαια! επτά από αυτούς συμμετείχαν σε κλήση Zoom σήμερα το πρωί και είχαμε μια έκρηξη.

Τρεις από τους πρώτους ξαδέρφους μου πήραν μέρος, μαζί με την αδελφή μου και δύο ξαδέλφια. Η αδελφή μου, Elizabeth, ζει στο Hamilton, NJ (κοντά στο Princeton, την πατρίδα μας) με τον σύζυγό της Richie και τα δύο παιδιά της: την Emily και τον Δημήτριο. Οι ξαδέλφες μου Αλεξάνδρα Μάνος και Ειρήνη Φωτός ζουν στην Ατλάντα της Γεωργίας. Ο ξάδερφος μου Βερόνικα Ξένος ζει στο Coral Springs της Φλώριδας. Ο δεύτερος μου ξάδελφος Μιχαήλ Μάνος έζησε επίσης στο NJ, μαζί με τον γιο του Anthony (ονομάστηκε από τον πατέρα του, τον πρώτο μου ξάδερφό μου). Ο άλλος δεύτερος ξάδερφος Τίνο Πεταλάς ζει στο Μόντρεαλ. Κανένας από τους Έλληνες συγγενείς μου δεν έλαβε μέρος στην κλήση αυτή, δυστυχώς, αλλά επειδή αρκετοί είναι στο Facebook, ελπίζω ότι θα συμμετάσχουν σε μελλοντικές κλήσεις. Η σύνδεση στο ζουμ δεν είναι τόσο δύσκολη.

Πολλοί από τους συγγενείς μου δεν είχαν δει ο ένας τον άλλον για δεκαετίες, ή κάποιοι δεν είχαν δει ποτέ ο ένας τον άλλο πριν. Γι 'αυτό ήταν διασκεδαστικό να εξοικειωθούμε και να βλέπουμε τα πρόσωπα του άλλου και να γελάμε και να διασκεδάζουμε μαζί.

Μου θυμήθηκε πόσο σημαντικό ήταν το Πάσχα για μένα ως γιος του Έλληνα μετανάστη. Όταν μεγαλούσα, οι γονείς μου θα με πήγαιναν στο Yonkers κατά τη διάρκεια του Πάσχα για να περάσω χρόνο με τον θείο μου Andrew και τη θεία Ελένη και τις τρεις κόρες τους Βερόνικα, Ειρήνη και Αλεξάνδρα. Ομολογώ ότι δεν ήμουν τρομερά ενθουσιασμένος που περνούσα το Πάσχα με τρεις γυναίκες ξαδέρφια. Δεν είχαμε τίποτα κοινό. (Ήμουν ευχάριστα έκπληκτος το περασμένο καλοκαίρι όταν συνδεόμουν με τον ξάδερφο Sandy και τον σύζυγό της και ένιωσα σαν παλιούς φίλους.) Ο θείος μου Andrew και η θεία Helen ήταν πολύ ευχαριστημένοι οικοδεσπότες και το πάρτι του Πάσχα ήταν εκπληκτικό. Ο θείος μου έτρεξε ένα εστιατόριο και θα μαγειρέψει ένα ολόκληρο αρνί και θα καλέσει μέλη της οικογένειας και φίλους στο μικρό του διαμέρισμα για μια γιορτή. Το αρνί ήταν νόστιμο, το καλύτερο που έχω δοκιμάσει ποτέ, και το υπόλοιπο φαγητό. Οι Έλληνες αγαπούν να γιορτάσουν το Πάσχα και το κάνουν με "ώπα" (περισσότερα για αυτό αργότερα).

Πριν από τέσσερα χρόνια η Jill και εγώ ήμασταν ευλογημένοι να βιώσουμε το Πάσχα στο ελληνικό νησί της Άνδρου όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου. Ήταν ένα από τα πιο αξιοσημείωτα Πασχαλιά της ζωής μου, και η Jill το αγάπησε τόσο πολύ όσο και εγώ. Μας αρέσει να μοιραζόμαστε ιστορίες για την ελληνική εμπειρία του Πάσχα με τους φίλους μας και έγραψα γι 'αυτό στο blog μου, γι' αυτό δεν θα πω περισσότερα εδώ. Δείτε https://laquaker.blogspot.com/2014/05/greece-from-peace-activists-perspective.html

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου πανδημίας, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πόσο βοηθάει να συνδεθεί με την οικογένεια και τους φίλους.

Μπορεί επίσης να είναι χρήσιμο να θυμάστε το μήνυμα του Πάσχα. Μετά τον φρικτό θάνατο του Ιησού, οι μαθητές φοβούνταν και «προστατευόταν στη θέση τους», φοβούμενοι να βγουν έξω από το να μην συλληφθούν και να δολοφονηθούν σαν τον αρχηγό τους. Σε μεγάλο βαθμό στην έκπληξή τους, ο ηγέτης τους επέστρεψε με ένα μήνυμα ελπίδας. Η αγάπη είχε θριαμβεύσει πάνω από το θάνατο και το Φως θριάμβευσε πάνω από το σκοτάδι. Η ιστορία του Ιησού Χριστού δεν ήταν τραγωδία αλλά θεϊκή κωμωδία.

Οι σκεπτικιστές μπορούν να πουν ότι πρόκειται για μαζική αυταπάτη, αλλά αντιτίθεμαι λέγοντας ότι ήταν μια πραγματική εμπειρία που μετασχηματίζει τις ζωές των μαθητών του με πρωτοφανείς τρόπους και έχει μεταμορφώσει αμέτρητους χριστιανούς από τότε. Οι φοβισμένοι άνδρες και γυναίκες έγιναν γεμάτοι ελπίδα και εμπιστοσύνη, πιστεύοντας στη δύναμη της αγάπης και πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους για να μοιραστούν αυτά τα καλά νέα. Έζησαν και είδαν κάτι που άλλαξε την άποψή τους για πάντα. Οι Κουάκερ χαρακτήρισαν αυτό το "ζωντανό Χριστό" ή τον "Χριστό μέσα".

Οι Έλληνες είναι εξοικειωμένοι με τις καταστροφές (τελικά, εφευρέθηκαν η λέξη "τραγωδία"), αλλά εφευρέθηκαν επίσης μια άλλη λέξη που μπορεί να μας βοηθήσει να περάσουμε από σκοτεινούς χρόνους. Αυτή η λέξη είναι "opa." Συνήθως λέγεται όταν χορεύεις ή όταν αισθάνεσαι φουσκωμένος.

άρρωστοι και συχνά γυρίζω να χορεύω όταν χρειαζόμαστε να χαρούμε. Για παράδειγμα, όταν ακούσαμε τα θλιβερά νέα που εκλέχτηκε ο Trump, αισθανθήκαμε βαθιά κατάθλιψη. Πώς θα μπορούσαν οι Αμερικανοί να είναι τόσο ανόητοι; Πώς θα μπορούσαν πολλοί να πέσουν για έναν conman όπως αυτόν; Τι θα γίνει με τη χώρα μας υπό την ηγεσία του; Αντί να πέσω στην απελπισία, αποφάσισα να παίξω την τελική σκηνή του "Ζορμπά του Έλληνα". (Αν δεν το έχετε δει για λίγο, μπορείτε να το ελέγξετε στο YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=4UV6HVMRmdk).

Βλέποντας τον χορό Zorba στην παραλία αφού όλα τα καλά σχεδιασμένα σχέδιά του έπεσαν στο αποκορύφωμα, η Jill ακολούθησε το παράδειγμά της και χόρευε μαζί μέχρι να αισθανόμαστε λίγο πιο ελπιδοφόρα.

Όταν ελληνικό χορό, αναφωνούν συχνά "ώπα", μια λέξη πλούσια σε νόημα. Βρήκα αυτόν τον ορισμό του "ώπα" σε απευθείας σύνδεση και συλλαμβάνει το ελληνικό πνεύμα με τρόπο που έφερε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου και ελπίζω να σας:

"ώπα" είναι μια ελληνική λέξη ή μια δήλωση εορτασμού, ο εορτασμός της ίδιας της ζωής.
Είναι ένας άλλος τρόπος να εκφράσουμε τη χαρά και την ευγνωμοσύνη στον Θεό, στη Ζωή και σε άλλους, για να μας φέρει στην κατάσταση της απόλυτης σοφίας. ότι όλα όσα πραγματικά έχουν σημασία είναι η υγεία, η οικογένεια και οι φίλοι.
Είναι ο τρόπος που οι Έλληνες δηλώνουν ότι έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο γαλήνιας ευφορίας που μπορούν να απολαμβάνουν τη ζωή τους ως παιδιά. ... Σε μια κατάσταση όπου έχουμε τροφοδοτηθεί και έχουμε σβήσει τη δίψα μας και έχοντας απολαύσει την ευχαρίστηση να ενώσουμε με άλλους, έχουμε γεμίσει με ελπίδα και σιγουριά ότι η ζωή αφθονεί με όλα όσα χρειαζόμαστε ... και ότι το φαγητό θα είναι πάντα εκεί, ... και έτσι, σπάμε τα πιάτα, ... γιατί αύριο θα υπάρξουν περισσότερα. ... Και φωτίζουμε φωτιά και χορεύουμε γύρω του ως σύμβολο της ζεστασιάς που μας περιβάλλει. … και..
Σπάμε τις πλάκες ως τρόπο να πούμε ευχαριστώ σε εκείνους που μας βοήθησαν να φτάσουμε σε μια κατάσταση γιορτάζοντας τη ζωή μας ... σαν τρόπο να σας πω ευχαριστώ στη μουσική που έφερε την ειρήνη στον κόσμο, ... και τους σπάσαμε για να τιμήσουμε ένα που χορεύει, γονατίζουμε μπροστά τους και κοιτάζουμε προς τα πάνω φωνάζοντας: ώπα ​​!!!

Μπορεί να μην είμαστε σε θέση να ενωθούμε φυσικά ο ένας με τον άλλον κατά τη διάρκεια της κρίσης Covid 19, αλλά μπορούμε να ενωθούμε μέσω τηλεφώνου και Zoom. Και όταν τα πράγματα φαίνονται σκοτεινά και απελπιστικά, μπορούμε πάντα να χορεύουμε και να πούμε, "ώπα!"